Het kan nog heftiger

We zien voor het zuiden van het Zuidereiland slecht weer aankomen. Daarom besluiten we een stuk naar het noorden te rijden, naar Dunedin, waar het weer beter lijkt te blijven. Dunedin is een stad met 120.000 inwoners en werd in 1848 gesticht, een relatief jonge stad met een bouwstijl die er een is van blokken haaks op elkaar. We kunnen er onze draai niet vinden, we zijn gewoon geen stadsmensen. 

In de afgelopen tijd hebben we verschillende routetips gekregen. Een daarvan was de Hollyfordtrack in het Fjordland nationalpark. Als we de kaart nog eens goed bestuderen zien we dat we in 9 dagen rond kunnen lopen, via de Pyke track naar de kust en via de Hollyford track terug. 

We kopen proviand en rijden naar het beginpunt. 

De Pyke track staat als moeilijk te boek, we maken ons er geen zorgen over want we hebben immers die Te Araroa gelopen wat kan ons gebeuren? Volgens de routebeschrijving zou de eerste etappe 16 km zijn en 7 tot 10 uur in beslag nemen.  Dat belooft wat maar we hebben geen idee wat. Het blijkt dat er vooral het eerste gedeelte langs het meer geen markering is en meestal ook geen pad. We vinden onze weg met behulp van GPS. En bij gebrek aan pad waden we maar door het meer. Het is een beklim en geklauter en gezoek van jewelste, wat een avontuur. Het volgende stuk is niet makkelijker want de markering is vaak overwoekerd door metershoge riet pluimen en yucca achtige planten waardoor we nogal eens verkeerd lopen. Na 10,5 uur komen we in de hut aan. We zijn onder de indruk van de ingewikkeldheid van de route. De volgende dag verloopt net zo gecompliceerd en eindigt na 11 uur niet in een hut maar in de tent op een vlak stukje gras aan het eind van een airstrip. Nu hebben we het lastigste gehad. De Hollyford track is ook lastig, maar een eitje vergeleken met wat tot nu toe hebben gehad.