Na onze rustdagen in Te Anau zetten we ons aan het laatste stuk van de tocht, de 220 kilometer door ‘southland’ tot aan Bluff. We hebben de hoge bergen achter ons gelaten, maar dat houdt niet in dat het vlak en makkelijk wordt. Het blijft heuvelachtig en sommige etappes zijn zeer lang. Ook lopen we veel door ‘farmland’. Zo is daar de doorsteek over het boerenbedrijf van Mt Linton, deze is 28 km lang en aangezien we niet mogen kamperen op het grondgebied van deze boer wordt het een lange dag. Boerenbedrijven van deze omvang werken trouwens anders dan wij in Nederland kennen. Met een helicopter zaaien ze of hoeden ze hun schapen.
Ook de tocht door ‘longwood forrest’ zal ons nog lang bijblijven. De bomen en het bos zijn prachtig, maar daarnaast heeft de modder waar we doorheen moeten (soms knie diep)veel indruk gemaakt.
En dan komen we aan op het strand, het zand en de duinen doen ons een beetje naar Nederland verlangen.
In het laatste stadje voor de eindstreep, Invercargill, nemen we weer een paar dagen rust. Nog 1 etappe te gaan tot de finish in Bluff.
Knap werk zeg…mooie ervaring rijker. En nu??
Jullie volgen niet de makkelijkste weg. Is het soms koud? En soms nat ook.? Goed weekend daar.
Knappe prestatie, hoor! Gefeliciteerd! Te Araroa is geen doorsnee, aangeharkte wandelroute, begrijpen wij ondertussen, maar wát een prachtige omgevingen hebben jullie doorkruist. Dank voor jullie verslag 😉
Ik krijg heimwee naar nieuw Zeeland, wat een bijzonder land.
En voor jullie een hele knappe prestatie, mijn petje af.
Wat een meeslepend reisverslag, dank jullie wel! Prachtige foto’s en door het verhaal vooraf voelt het als meelopen op de Te Araroa maar dan vanuit de warme keuken in Meppen.
Ik lees net in de krant over een cycloon en aardbeving in NZ, hoop dat jullie ok zijn..!
Groetjes Yvonne te Velde
Jeetje,
Alweer volbracht ook. Ik heb genoten van de verhalen en foto’s.
Wat hebben jullie een mooie tocht gemaakt. Petje af.
Dit doen niet veel mensen jullie na.
👍🏽👍🏽👍🏽👍🏽